Το
τρίτο βιβλίο του Νίκου Ζιάκα
Λευκοί φρουροί με χέρια φτιαγμένα από πιστόλια κρατούσαν έναν άνθρωπο ακίνητο, τυλιγμένο με μια μπέρτα. Οι πόρτες άνοιξαν με τα επείγοντα περιστατικά να πηγαίνουν μπουσουλώντας. Του έβγαλαν τη μπέρτα, του έριξαν νερό, του βάλανε να φάει. Αρνιόταν και τα τρία πεισματικά ακίνητος. Τον πήγανε ευθεία στην πτέρυγα που κρατούσαν τα πουλιά, κι όπως τον κρατούσαν απ' τα φτερά, τον άφησαν σ' ένα δωμάτιο που κρεμιόντουσαν οι μνήμες σαν ν' αφήνεται μια υπόσχεση πως κάπου εδώ υπάρχουν και παράθυρα – κάποιος θα θυμάται να πετάει, δε μπορεί. Δεν υπήρχαν όμως κλουβιά ούτε κρεβάτια, μόνο κάτι πούπουλα που είχανε σκορπίσει.
(απόσπασμα)
